22 maja, w niedzielę, tłumnie pożegnaliśmy w kościele i na cmentarzu Marię Małgorzatę Krajewską, notariusza. Zmarła w wieku 52 lat, po miesięcznej walce z piorunująco szybko postępująco chorobą. Osierociła Alicję i Stanisława.
Była rodowitą garwolinianką. My, koledzy z Koszar, ze Szkoły Podstawowej nr 2, z Liceum Piłsudskiego, z harcerstwa ZHP przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, poznaliśmy ją jako pannę Małgosię Karczmarczyk.
Dzięki zaangażowaniu Jej i jej przyjaciół w pracę garwolińskiego harcerstwa, miało ono rzadki w warunkach PRL status instytucji względnie wolnej od deformacji ideologicznej.
Ściągała pod swe skrzydła młodzież różnorodnych charakterów, przekonując ich swą osobą do sensu zabawy w harcerstwo. Dla każdego była ciepłym, kulturalnym przewodnikiem. Odkrywała w każdym, co w nim dobrego.
Po rozstaniu z harcerstwem założyła rodzinę poświęcając się jej i pracy zawodowej. Pozostała jednak świetną sąsiadką, radcą.
„Cudowne lata” naszego pokolenia to mazurskie obozowe ogniska w Sajzach, wieczornice na górskich zimowiskach w Stryszawie, beztroskie a „wielce uczone” dysputy w L.O., żarty gdzie tylko można, powaga rozważań przy ognisku, nocne podchody, szczeniackie flirty, pichcenie, budowanie wakacyjnych obozów, zjazdy na workach, żaglowanie, nawet zawody strażackie, no i podśpiewywanie w autobusie piosenek Coehna, Kaczmarskiego, ballad Bułata Okudżawy.
Nim wyszedłem na pogrzeb Małgosi, przed moim domem przeleciał wysoko wypuszczony przez kogoś niebieski balonik.
